Μικροπολιτική uber alles ή Τα Απομεινάρια Μιας Μέρας

pepON 15 Ιουνίου 2011. 12:00 Σύνταγμα. Ανέβηκα στη συγκέντρωση. Στεκόμουν έξω από τον (κλειστό πλέον) Άγγελο στην Αμαλίας. Ο παλμός από τη διαδήλωση του ΠΑΜε σκέπαζε τα πάντα. Όλα ήταν ειρηνικά. Πόσο λάθος έκανα. Δεν πέρασαν 10 λεπτά και έπεσαν τα πρώτα χημικά. Κάποιοι γύρω μου μίλησαν για κουκουλοφόρους. Για ανάρχες. Για μπαχαλάκηδες. Για φυτευτούς με σκοπό να διαλυθεί η διαμαρτυρία. Γιατί όμως περίμεναν 20 μέρες; 20 μέρες δεν άνοιξε ρουθούνι. Οι λύκοι κατέβηκαν όμως, γιατί βόλευε ο καιρός. Παρεισέφρησαν και αμαύρωσαν τη σημαντικότερη ειρηνική διαμαρτυρία που έγινε ποτέ στην Ελλάδα. Ορισμένοι προσπάθησαν να τους απομονώσουν, χωρίς αποτέλεσμα. Έπεσε ξύλο υπό βροχή δακρυγόνων. Με δάκρυα στα μάτια και κάψιμο στο λαιμό εγκατέλειψα (και μετανιώνω γι' αυτό) τη συγκέντρωση. Η ώρα ήταν 14:00. Ένιωθα απίστευτη θλίψη.  

Στο σπίτι βλέποντας τηλεόραση έβλεπα τους "κουκουλοφόρους" να σπάνε μάρμαρα και σκαλοπάτια στη Μεγάλη Βρετάνια. Να εκτοξεύουν μολότωφ, πέτρες και καδρόνια. Κι έλεγα, τόσα βίντεο υπάρχουν. στο real democracy, στη Ζούγκλα, στο Press Project. Σκανάρετέ τα και βρείτε τα τα κωλόπαιδα. Η οργή μου ξεχείλιζε.

15 Ιουνίου 2011. Γύρω στις 16:30. Σκάει η βόμβα. Παπανδρέου και Σαμαράς συμφώνησαν σε κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό κοινής αποδοχής. Το ποιος έκανε την πρόταση παραμένει άγνωστο. Κάθε κόμμα λέει ότι την έκανε ο δικός του. Αναμένουμε διάγγελμα του Πρωθυπουργού. Η αναμονή κάνει το χρόνο ατελείωτο...τα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Η μέρα είναι γκαστρωμένη.

Επιχειρώ να κάνω κάποιες σκέψεις για αυτό το εγχείρημα. Η πρώτη κυβέρνηση συνεργασίας που γίνεται όχι για να επιτευχθεί κυβερνητική αυτοδυναμία αλλά για να αντιμετωπιστούν τα σοβαρά οικονομικά (και δομικά) προβλήματα της χώρας σηματοδοτεί το πρώτο βήμα για το ξεπέρασμα της Μεταπολίτευσης. Η κυβέρνηση συνεργασίας που θα μας προκύψει υπό το πρόσωπο που θα συμφωνηθεί είναι μια κυβέρνηση μεταβατικής περιόδου. Πιθανόν να συμμετάσχουν σε αυτή, εκτός από τα 2 μεγάλα κόμματα, το ΛαΟΣ, η Δημοκρατική Συμμαχία, ίσως και η Δημοκρατική Αριστερά.  Και φυσικά είναι μια επιλογή του μη χείρονος βελτίστου. Για εμένα το καλύτερο θα ήταν να διεξαχθούν εκλογές και με τη νέα σύνθεση του Κοινοβουλίου να συμφωνηθούν πολιτικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις με διακομματική συναίνεση, υπερβαίνοντας τις μεταπολιτευτικές αγκυλώσεις και τις παρωπιδιστικές ιδεολογίες και νοοτροπίες που φέρουν και αυτές μερίδιο ευθύνης για την κρίση που βιώνουμε.

Η κίνηση αυτή άργησε. Έπρεπε να είχε γίνει πολύ νωρίτερα. Τον Μάιο του 2010 όταν υπογράφαμε το Μνημόνιο. Ή έστω την 27η Μαίου 2011 στη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Βέβαια, από μια μονοκομματική κυβέρνηση που παραπαίει γιατί οι βουλευτές της ανεξαρτητοποιούνται ο ένας μετά τον άλλο είναι καλύτερη. Αλλά πως θα αποδώσει; Θα την αφήσουν να περάσει δύσκολες μεταρρυθμίσεις οι παλαιοπαπανδρεϊκοί πρασινοφρουροί του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού των ΔΕΚΟ, οι υπέρμαχοι της λαϊκής δεξιάς και των γαλάζιων συνεντεύξεων για "τα δικά μας τα παιδιά",  οι εθνικόφρονες και οι μεταναστοφάγοι του Καρατζαφέρη;

15 Ιουνίου 2011. 21:44. Η πλατεία Συντάγματος είναι πάλι γεμάτη, ειρηνικά αυτή τη φορά. Ο εμφανώς θυμωμένος Πρωθυπουργός βγαίνει στο γυαλί και κάνει τη δήλωση. Η συμφωνία δεν επετεύχθη. Πάμε για σαρωτικό ανασχηματισμό και ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βούλη. Και πάλι η μικροπολιτική κυριάρχησε. Η καρέκλα πάνω από τη χώρα. Η πάρτη πάνω απ' την πατρίδα. Μικροπολιτική uber alles. Η αίγλη του σωτήρα, η προσδοκία της ανόδου στην εξουσία, τα δημοσκοπικά ωφέλη της Public Issue, η φιλοδοξία για τον πρωθυπουργικό θώκο πάνω από την Ελλάδα και το δημόσιο συμφέρον. Έχουμε πολιτικές ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων και ο θυμός του λαού δε θα αργήσει να έρθει. Οι πλατείες είναι γεμάτες. Και πλέον θα είναι γεμάτες και από ανθρώπους που πίστεψαν το ενδεχόμενο μιας υπέρβασης του μεταπολιτευτικού σκηνικού και δεν την είδαν να υλοποιείται ούτε αυτή την ύστατη ώρα για τη χώρα.

Το ξεπέρασμα της Μεταπολίτευσης ενδέχεται να έρθει στις επόμενες βουλευτικές εκλογές όποτε και αν γίνουν. Εκεί θα κριθεί το πολιτικό σύστημα που μας οδήγησε στον όλεθρο αλλά και η ωριμότητά μας ως ψηφοφόροι. Γιατί, πλέον, δε θα υπάρχει κανείς (θέλω να πιστεύω) που να μας  υπόσχεται ότι λεφτά υπάρχουν, ότι θα μας διορίσει στο δημόσιο, ότι θα τρώμε με χρυσά κουτάλια εις υγείαν των κορόιδων. Και να υπάρχουν, ο κόσμος πια δεν τρώει κουτόχορτο (ελπίζω...)

Πόσο διαφορετικά συναισθήματα μέσα στην ίδια μέρα; Ένα είναι σίγουρο: η 15η Ιουνίου του 2011 θα μείνει στην Ιστορία. Ήρθε η αρχή του τέλους... pepOFF