Grace/Greece

pepON Μέτρα, μέτρα και πάλι μέτρα. Περικοπές μισθών και συντάξεων. Ανεργία. Απολύσεις. Τριπλά εκκαθαριστικά, έκτατος φόρος στα ακίνητα μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ στην Ελλάδα του 2011. Το βαρέλι δεν έχει πάτο. Οι Έλληνες ζούμε συνέχεια με την αβεβαιότητα. Δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει και για ποιο λόγο τα τραβάμε όλα αυτά, αφού με τις αποφάσεις της 21ης Ιουλίου μας σώσανε, υποτίθεται...

Μόνη διέξοδος για να ξεφεύγει (αλλά και για να αναστοχάζεται) το μυαλό είναι η τέχνη, λένε. Ξαναείδα μετά από πολύ καιρό το αριστούργημα Dogville του Lars von Trier. Και όσο το έβλεπα σκεφτόμουν ότι η μοίρα της Ελλάδας ταυτίζεται με την κεντρική ηρωίδα, την Grace,  που την υποδύεται υποδειγματικά η Nicole Kidman.

H Grace είναι μια φυγάς που βρίσκει καταφύγιο στην μικρή Αμερικανική πόλη Dogville, καταζητούμενη για αδικήματα που ποτέ δεν έχει διαπράξει. Οι κάτοικοι της Dogville συμφωνούν να την κρύψουν με αντάλλαγμα να δουλεύει για αυτούς έναντι μιας μικρής αμοιβής. Και η εκμετάλλευση ξεκινά... Κάθε φορά που έρχεται η αστυνομία για τη Grace, οι κάτοικοι της Dogville γίνονται ολοένα και πιο σκληροί απέναντι στη Grace. Την αναγκάζουν να δουλεύει περισσότερες ώρες με μικρότερο μισθό (σας θυμίζει κάτι;;;), την παρενοχλούν σεξουαλικά, την εκβιάζουν μέχρι και τα μικρά παιδιά,  της καταστρέφουν τα λιγοστά υπάρχοντα που είχε αποκτήσει με τη δουλειά της (σας θυμίζει κάτι;;;), της δίνουν ψεύτικες ελπίδες ότι θα φύγει από το Dogville και αφού τους έχει πληρώσει την επιστρέφουν πάλι πίσω (σας θυμίζει κάτι;;;). Η Grace υπομένει στωικά όλα αυτά τα βασανιστήρια, το δικό της Γολγοθά. Μέχρι και ο μόνος άνθρωπος που την αγαπούσε αληθινά, ο συγγραφέας, ο οραματιστής, ο κήρυκας της ηθικής την προδίδει στο τέλος.

Στο τέλος της ταινίας Dogville η Grace με τη βοήθεια του πατέρα της (που είναι και ο αρχηγός όσων την κυνηγούσαν στην αρχή της ταινίας) ισοπεδώνει όλη την πόλη και σκοτώνει όλους τους κατοίκους. Έτσι αποδίδεται δικαιοσύνη και επέρχεται η κάθαρση. Η δικιά μας Grace, η Greece (ειρωνεία, ένα γράμμα τις χωρίζει) δεν ξέρουμε αν θα έχει το ίδιο τέλος. Και αν το δικαιούται. Γιατί, σε αντίθεση με τη Grace, η Ελλάδα καταδικάζεται για αδικήματα που έχει διαπράξει. Όχι η ίδια, οι ηγεσίες της εν ονόματί της. Με την κωλυσιεργία τους και την διευκόλυνση των δικών τους συμφερόντων. pepOFF

PS Το Dogville επαναπροβάλλεται σε νέα, μεγαλύτερη σε διάρκεια, εκδοχή στους κινηματογράφους.

Γιατί δε θα γίνει ποτέ ελληνικό Glee

pepON Τον τελευταίο καιρό, λόγω της ανυπαρξίας αξιόλογου προγράμματος στην ελληνική τηλεόραση, έχω στραφεί στην παρακολούθηση αμερικάνικων σειρών. Μια από τις σειρές που παρακολουθώ είναι και το Glee. H σειρά παρακολουθεί τις περιπέτειες μιας σχολικής χορωδίας στο Λύκειο McKinley στην πόλη Lima του Δυτικού Ohio, που αποτελείται από μια ετερόκλητη ομάδα μαθητών, όλων των χρωμάτων και όλων των σεξουαλικών προτιμήσεων. Μιας χορωδίας με φανατικούς εχθρούς ακόμα και μέσα στο σχολείο της. Τους παίκτες του ράγκμπυ, τη σατανική γυμνάστρια και προπονήτρια των μαζορετών.

Φαινομενικά είναι μια ακόμα teenager σειρά με στοιχεία musical. Οι έρωτες πάνε κι έρχονται. Όλα τα πιθανά ζευγάρια ανάμεσα στους μαθητές και ανάμεσα στους καθηγητές έχουν γίνει. Αν διαβάσουμε όμως ανάμεσα στις γραμμές θα διαπιστώσουμε ότι το Glee είναι μια μελέτη πάνω στην αποδοχή της διαφορετικότητας. Η χορωδία ταράζει τα ήρεμα ύδατα της συντηρητικής κοινωνίας μιας μικρής πόλης της αμερικανικής ενδοχώρας.Θέματα όπως η ομοφυλοφιλία, η νεανική παραβατικότητα, η εγκυμοσύνη στην εφηβεία θίγονται στην ουσία τους και παρ' όλα αυτά οι πρωταγωνιστές τραγουδάνε.

Αν κάποτε ασχολιόμουν με το σενάριο θα ήθελα να μεταφέρω το Glee στα ελληνικά δεδομένα. Η ελληνική μουσική και το ελληνικό τραγούδι είναι ανεξάντλητα. Και έχουμε ταλαντούχους ηθοποιούς, κυρίως νέους, με σπουδαίες φωνές που θα μπορούσαν να το υποστηρίξουν. Όμως, μια ελληνική εκδοχή του Glee δε θα μπορέσει ποτέ να γίνει. Και οι λόγοι είναι σημαντικοί:

1. Το κόστος είναι απαγορευτικό. Πέραν των εξόδων για το γύρισμα, ο παραγωγός που θα αναλάβει μια τέτοια σειρά πρέπει να υπολογίσει και τα δικαιώματα των τραγουδιών που θα χρησιμοποιηθούν. Ζούμε σε εποχές ισχνών αγελάδων. Τα τραγούδια πρέπει να ξαναηχογραφηθούν στον τόνο του ηθοποιού που θα τα πει. Αυτό μας φέρνει στη δεύτερη δυσκολία...

2.Οι ελληνικές δισκογραφικές και οι μεταξύ τους αντιπαλότητες. Στο αμερικανικό Glee όλες οι δισκογραφικές έχουν συμφωνήσει και τα τραγούδια τους είναι στη διάθεση των δημιουργών. Στην Ελλάδα οι δισκογραφικές μας δεν μπορούν να συμφωνήσουν στο να βγάλουν μια κοινή συλλογή. Δε συμφωνούσαν ούτε τον καλό καιρό. Απέτρεπαν μεγάλες συνεργασίες συνθετών-τραγουδιστών (δίσκος Θάνου Μικρούτσικου- Κώστα Τριπολίτη με Πάριο δε βγήκε ποτέ λόγω εταιρικών αγκυλώσεων).

3.Το κοινό αίσθημα περί του ρεπερτορίου. Στο Glee, οι ηθοποιοί τραγουδάνε, εκτός από ποπ και τρέχουσες επιτυχίες, τραγούδια-θρύλους από musicals και από τραγουδιστές μεγαθήρια όπως ο Frank Sinatra, η  Barbra Streisand, η Aretha Franklin. Δε θέλω να φανταστώ τι θα ακούγαμε στα μεσημεριανά πάνελ και στα ραδιόφωνα αν οι ηθοποιοί του ελληνικού Glee κάνανε αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη, στον Καζαντζίδη, τον Πάριο, τη Μαρινέλλα. Θα διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους για το "πως τόλμησαν να πιάσουν τα ιερά τέρατα στο στόμα τους". Για την ελληνική δημοσιολογία οι μεγάλοι συνθέτες και τα μεγάλα τραγούδια δεν πρέπει να αγγίζονται. Η πρέπει να ερμηνεύονται τηλεοπτικώς μόνο σε εκπομπές-αφιερώματα στη δημόσια τηλεόραση, τύπου Στην Υγειά Μας που κάνει 10 ώρες να παρουσιάσει καλεσμένους και λένε και κανένα τραγουδάκι πότε πότε.

4.Το θέμα-ταμπού της εφηβικής ομοφυλοφιλίας. Η ομοφυλοφιλία έχει- πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, βλ. Ρήγα στους Δύο Ξένους, Μπέζο στους Απαράδεκτους, Πυρπασόπουλο στα Υπέροχα Πλάσματα- δυστυχήσει στην απεικόνιση της από την ελληνική μυθοπλασία και στο θέατρο, και στον κινηματογράφο, και στην τηλεόραση. Οι ομοφυλόφιλοι παρουσιάζονται ως καρικατούρες: κραγμένες αδελφές που "άνδρα θέλουν, τώρα τόνε θέλουν", κακές αδελφές στερημένες που βγάζουν όλη τους τη χολή, μιλάνε σαν τον Ψινάκη, φοράνε παρδαλά ρούχα, κραυγάζουν και κανείς δεν τους παίρνει στα σοβαρά. Δεν έχει παρουσιαστεί ομοφυλόφιλος χαρακτήρας σε εφηβική ηλικία, απ' όσο θυμάμαι. Για την ελληνική τηλεόραση είναι ταμπού ένας έφηβος, ένας μαθητής να έχει σεξουαλική ζωή, πόσο μάλλον εκπεφρασμένο σεξουαλικό προσανατολισμό προς το ίδιο φύλο. Η ύπαρξη ενός τέτοιου χαρακτήρα θα μπορούσε να γεννήσει πάμπολλες αντιδράσεις.

Αυτοί είναι οι κύριοι λόγοι που μια ενδεχόμενη μεταφορά του Glee στα ελληνικά θα ναυαγούσε, κατά τη γνώμη μου. Και αφού λόγω κρίσης και κόστους δεν μπορούμε να δούμε πραγματική ελληνική μυθοπλασία αλλά διασκευές λατινοαμερικανικών και τούρκικα, ας δούμε τουλάχιστον το original. pepOFF

PS O πρώτος κύκλος του Glee έχει αγοραστεί από τον Αnt1 και θα προβληθεί όταν αποφασίσει το κανάλι να αραιώσει τα τούρκικα. Ο 3ος κύκλος έκανε προχθές πρεμιέρα στις ΗΠΑ.