1 από τους 40000

pepON Ήμουν κι εγώ στο Σύνταγμα χθες, 1 από τους περίπου 40000 που συγκεντρώθηκαν χωρίς κομματική ή συνδικαλιστική καθοδήγηση για να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους ενάντια στην κρίση και στην απραξία. Οφείλω να πω ότι στην αρχή ήμουν πολύ επιφυλακτικός, αλλά κατά τις 5:30 είπα "θα πάω" και αν δω κάτι που δε μου αρέσει θα φύγω.

7 παρά ήμουν στο Σύνταγμα. Κοσμοπλημμύρα. Πέτυχα πάνω στην αλλαγή της φρουράς στον Άγνωστο Στρατιώτη. Οι διαδηλωτές χειροκροτούσαν τους στρατιώτες κάθε φορά όταν γινόταν αλλαγή φρουράς. Ένας πήγε να ψελίσει το γνωστό σύνθημα "Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι". Το κοινό δεν ανταποκρίθηκε. Απέναντι στα ΜΑΤ χωρίς ύβρεις, χωρίς εντάσεις. Ίσως γιατί οι γνωστοί μπαχαλάκηδες δεν παρεισέφρησαν. Και αν υπήρχαν, απομονώθηκαν. Απόν και κάθε κομμάτικο χρώμα. Κάποιες ελληνικές σημαίες εδώ κι εκεί. Κάποιοι της ΟΛΜΕ πήγαν να ανεβάσουν πλακάτ, ο κόσμος απαίτησε να το κατεβάσουν και το κατέβασαν. Οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ που ήρθαν στις 9 με το γερανό έκατσαν στο κάτω μέρος της πλατείας και ορισμένοι χωρίς τα διακριτικά τους ενώθηκαν με τους ήδη συγκεντρωμένους. Δεν άνοιξε ρουθούνι. Τα συνθήματα ήταν αρκούντως ποδοσφαιρικά ενώ η μούτζα (προς τη Βουλή και προς τη Μεγάλη Βρετανία που ήταν συγκεντρωμένες οι κάμερες) έδινε και έπαιρνε. Κατά καιρούς τραγουδούσαμε τον Εθνικό Ύμνο και το Ένα το Χελιδόνι.

Περπάτησα όλο το μήκος του συγκεντρωμένου πλήθους. Στο Σύνταγμα χθες συγκεντρώθηκαν άνθρωποι όλων των ηλικιών, όλων των κοινωνικών στρωμάτων. Δεν είδα πολλούς μετανάστες. Είδα νέους, είδα νέα ζευγάρια με τα μωρά τους, παππούδες, ΑΜΕΑ. Είδα εκπρόσωπους του πνευματικού κόσμου όπως τον πρώην πρύτανη του ΕΜΠ, καθηγητή Νίκο Μαρκάτο και τη συγγραφέα Ιωάννα Καρυστιάνη. Ηθοποιούς όπως τον Αιμίλιο Χειλάκη, τον Δημήτρη Αλεξανδρή και τον Όθωνα Μεταξά. Μέχρι και τηλεοπτικούς "αστέρες" όπως τον Νίκο Παρτσώλη του Alter (που τον πλησίαζε ο κόσμος να του δείξει τη συμπαράστασή του στους χειμαζόμενους εργζομένους του σταθμού) και τον Σάββα Πούμπουρα. Θα ήταν κι άλλοι που δε θα τους είδα.

Δυστυχώς τα καθεστηκύια ΜΜΕ λόγω έλλειψης επεισοδίων, δεν έδειξαν το μεγαλείο αυτής της συγκέντρωσης. Με μόνη περιφρούρηση την υγιή συνείδηση των συγκεντρωμένων, η διαδήλωση αυτή ήταν η πιο "καθαρή". Ένιωσα πολύ περήφανος που ήμουν κι εγώ 1 από τους 40000.

Κάτι αλλάζει. Όταν 40000 κόσμος ξεκόλλησε από τα αποχαυνωτικά παιχνίδια του Facebook, τα Μυστικά της Εδέμ και τη Ζωή της Άλλης και κατέβηκε στο Σύνταγμα, υπάρχει ελπίδα. Άραγε, πόσο θα κρατήσει αυτή η αφύπνιση; pepOFF

Νάνι, νάνι, νάνι

pepON Κοιμήσου αγγελούδι μου, κοιμήσου εσύ μωρό μου, Νάνι, νάνι, νάνι...τραγουδά ο Σάκης στη διαφήμιση της Αγελαδίτσας. Στην κόρη του. Όμως, όπως γνωρίζουν καλά όσοι φίλοι παρεπιδημούν στο χώρο του marketing και της διαφήμισης και γενικότερα στο χώρο των κοινωνικών επιστημών, η διαφήμιση περνά τα πιο ύπουλα μηνύματα.

Παίρνουμε ένα πολύ αναγνωρίσιμο πρόσωπο που λιώνουν οι πάντες για πάρτη του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχουν Ρουβίτσες ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας (οι Ρουβίτσες των 90s έχουν πια κόρες). Και το βάζουμε να λέει μια φαινομενικά αθώα φράση η οποία κρύβει το μήνυμα που θέλει να περάσει στο κοινό. Κοιμήσου αγγελούδι μου, κοιμήσου εσύ μωρό μου...Νάνι. νάνι, νάνι...κοιμήσου Έλληνα.Κοιμήσου...όσο άλλοι αποφασίζουν για εσένα χωρίς εσένα. Κοιμήσου, όπως κοιμόσουν τόσα χρόνια.. όταν αποκοιμιόσουν με το όνειρο του διορισμού, της αρπαχτής, της κονόμας. Κοιμήσου εσύ μωρό μου, που έμαθες να κάνεις διακοπές με δανεικά και τώρα ο μισθός σου που πετσοκόβεται δεν μπορεί να καλύψει την επίπλαστη ευημερία σου που οι έξυπνοι σου πουλήσανε κι εσύ, ηλίθια, τους πίστεψες. Κοιμήσου...μη σε νοιάζει που οι γύρω σου δεν έχουν δουλειά, μη σε νοιάζει που κι εσύ μπορεί να μην έχεις δουλειά στο μέλλον που φτιάχνεται όπως θέλουνε. Κοιμήσου σα μωρό, γιατί μωρό δεν πρόκειται να κάνεις- σε τι κόσμο θα το φέρεις, άλλωστε;

Κοιμήσου αγγελούδι μου, κοιμήσου εσύ μωρό μου...νάνι, νάνι, νάνι...Κοιμήσου Έλληνα. pepOFF

120 ευρώ, τόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή....

pepON Σήμερα, η Ελληνική Αστυνομία συνέλαβε τους δύο αλλοδαπούς που σκότωσαν τον δύστυχο πατέρα στην 3ης Σεπτεμβρίου & Ηπείρου το πρωί της 11ης Μαϊου 2011 καθώς πήγαινε στο αυτοκίνητό του για να μεταφέρει την ετοιμόγεννη γυναίκα του στο μαιευτήριο.

Οι δύο δράστες (δε γράφω φερόμενοι, ομολόγησαν την πράξη τους) ήταν Αφγανικής και όχι Αφρικανικής καταγωγής, όπως έλεγαν στην αρχή ενώ ο τρίτος δράστης δεν έχει συλληφθεί ακόμα. Τον σκότωσαν για να του πάρουν τη βιντεοκάμερα, την οποία πούλησαν για 120 ευρώ στο Μοναστηράκι. 120 ευρώ. Για 120 ευρώ δε δίστασαν να βγάλουν το μαχαίρι και να σκοτώσουν.

120 ευρώ, τόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή... pepOFF

O Strauss-Kahn και η Κοκκινοσκουφίτσα

pepON Ήθελα να γράψω για τη Eurovision αλλά ένα πρόβλημα της blogger δεν σας άφηνε να δείτε τι έγραφα και έχασα το ενδιαφέρον μου. Μετά ξέσπασε το σκάνδαλο με τον Dominique Strauss-Kahn και την έγχρωμη καμαριέρα. Έχει χυθεί τόνος μελάνης για το συγκεκριμένο θέμα. Άρθρα, αναλύσεις, ανέκδοτα. χλευασμοί, χαιρεκακία για τον ισχυρό άνδρα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που ταλαιπωρεί την "Ελλαδίτσα" μας, λες και δεν την είχαμε στείλει εμείς με τις επιλογές μας στον όλεθρο και τώρα που τον έπιασαν τον κακούργο θα φύγουν όλα τα δεινά από τη χώρα...

Σε πείσμα αρκετών (ανάμεσα σε αυτούς και φίλοι μου στο Facebook  και στο Twitter που με αποκάλεσαν και ψυχοψ...άρη) εγώ τον Dominique Strauss-Kahn τον λυπάμαι. Σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογώ το βιασμό, την αρπαγή, τον εξαναγκασμό σε σεξουαλική επαφή. Λυπάμαι όμως. Λυπάμαι που τον διασύρουν, που τον πάνε με χειροπέδες, που η κάμερα είναι μέσα στο δικαστήριο. Δεν είμαι νομικός, αλλά ξέρω ότι ο κατηγορούμενος είναι αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Τον εξευτελίζουν. Αν σε περίπτωση που αποδειχθεί αθώος, ποιος θα τον αποζημιώσει για τον εξευτελισμό που υπέστη; Λυπάμαι γιατί, πέραν των προσωπικών του επιλογών, ο Strauss-Kahn ήταν ένας χαρισματικός πολιτικός, ένας αδιαφιλονίκητος ηγέτης που θα οδηγούσε το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γαλλίας σε νίκη στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές. Και προσωπικά τον προτιμούσα για πρόεδρο έναντι του Nicolas Sarkozy που έχει επαμφοτερίζουσα στάση σχετικά με το που πρέπει να πάει η ΕΕ. Και, όσο και να τον κατηγορούμε εδώ στην Ελλάδα, οι σκληροί της τρόικας προέρχονται από την ΕΕ και όχι από το ΔΝΤ. Με άλλη ηγεσία, δεν ξέρουμε τι γραμμή θα κρατήσει το ΔΝΤ.

Χθες είδα την Κοκκινοσκουφίτσα. Δεν τρελάθηκα. Ναι, το κλασικό παραμύθι αποδομήθηκε, το πρωταγωνιστικό τρίο είναι αρκετά sexy, ο λύκος έγινε λυκάνθρωπος αλλά η ταινία δεν έχει συνοχή. Εγώ βρήκα ποιος είναι ο λύκος από την αρχή της ταινίας, οπότε για εμένα η ταινία δεν είχε σασπένς. Με άριστα το 10 της βάζω 4 για την ομορφιά των πρωταγωνιστών και την ερμηνεία της Julie Christie στο ρόλο της γιαγιάς. pepOFF

Eurovision 2nd semifinal

pepON H Ελλάδα πέρασε στον τελικό. Τέσσερα τραγούδια που μου άρεσαν δεν πέρασαν (Νορβηγία, Αρμενία, Αλβανία και Τουρκία) αλλά απ' ότι φαίνεται η φετινή Eurovision θα είναι από τις πιο απρόβλεπτες.

Σήμερα διεξάγεται ο δευτερος ημιτελικός και άλλες 19 χώρες διαγωνίζονται για 10 εισιτήρια στον τελικό. Ανάμεσα τους και η Κύπρος που επέλεξε να εκπροσωπηθεί από έναν πρωτοεμφανιζόμενο και όχι ιδιαίτερα ταλαντούχο τραγουδιστή (στέρεψε το πηγάδι; θα μου πείτε όλα τα κυπριακά ταλέντα εμείς τα αξιοποιούμε) με μια μπαλάντα με έντονο το κυπριακό λαούτο. Προσωπική εκτίμηση: δεν περνάει στον τελικό. 

Αν ψήφιζα στον δεύτερο ημιτελικό θα ψήφιζα σίγουρα το συγκρότημα της Δανίας (φωτό) με ένα αρκετά ραδιοφωνικό ποπ/ροκ τραγούδι Βρετανικού τύπου που μας προτρέπει να οικοδομήσουμε ένα καινούριο αύριο για όλους με όπλο τη φωνή μας καθώς και την τζαζίστικη feel-good συμμετοχή της Ρουμανίας. To retro φέτος (ίσως λόγω της σαρωτικής επιτυχίας της Adele και των Mumford & Sons) κυριαρχεί στον διαγωνισμό. Επίσης έχω ξεχωρίσει τη Λετονία με ένα χαρούμενο ερωτικό pop/hip hop κομμάτι, την Ουκρανία με την πιο όμορφη τραγουδίστρια (και) φέτος να τραγουδά μια μπαλάντα για αγγέλους (πολλοί άγγελοι φέτος), την Αυστρία που με τη μπαλάντα της (πολύ καλή φωνή και ερμηνεία) μας υπενθυμίζει μια μεγάλη αλήθεια: ότι το μυστικό για όλα είναι η αγάπη, τη βασίλισσα της ευρωπαϊκής pop Σουηδία με μια συγκλονιστική χορογραφία και ένα τραγούδι που πάει καρφί για κλαμπίστικη επιτυχία, τη Λευκορωσία που αν και προπαγανδίζει το καθεστώς Lukashenko έχει την πλάκα της (Eurovision χωρίς kitsch δε γίνεται), τη Βοσνία με το θρύλο της Γιουγκοσλαβικής μουσικής Dino Merlin σε μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση, την Ολλανδία με μια πολύ γλυκιά μπαλάντα και το Ισραήλ (που πάντα στέλνει καλές φωνές) με την αιώνια diva Dana International σε ένα τραγούδι που δεν είναι σαν το Diva αλλά δεν είναι και για πέταμα.

Αύριο ανακοινώνω τη δεκάδα μου για τον τελικό. pepOFF

Υπό το Μηδέν

Τάκης Θεοδωρόπουλος, Πάσχος Μανδραβέλης, Πέτρος Μάρκαρης & Βασίλης Παπαβασιλείου Υπό το Μηδέν. Τέσσερα Σχόλια για την Κρίση, εκδόσεις Ωκεανίδα, σελ. 276

pepON Από τα ωραιότερα βιβλία που διάβασα τον τελευταίο καιρό σχετικά με τη σοβούσα οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Γραμμένο σε πολύ κατανοητή γλώσσα εξηγεί στον αναγνώστη πως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, ποιοι μας έφεραν εδώ που μας έφεραν αλλά και πόσο μερίδιο ευθύνης έχουμε. Γιατί έχουμε.

Κοινός τόπος και των τεσσάρων σχολίων είναι ότι η κρίση που βιώνουμε δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι κρίση πολιτική και κοινωνική, κρίση θεσμών και αξιών αλλά πάνω απ' όλα είναι κρίση κουλτούρας. Και σε αυτό συμφωνώ απόλυτα. Το ότι απεμπολήσαμε τόσο εύκολα τις αξίες και τον πολιτισμό μας προς χάριν του εύκολου πλουτισμού, του νεοπλουτισμού που βασίζεται στα δανεικά, στη διαώνιση της αναξιοκρατίας και στη λογική του νυχτερινού κέντρου, που περιγράφει εξαιρετικά ο Τάκης Θεοδωρόπουλος στο κείμενό του, είναι το στοιχείο-κλειδί για να κατανοήσουμε τη βιβλική καταστροφή μας και το Γολγοθά που έχουμε να περάσουμε.

Το κείμενο του Πάσχου Μανδραβέλη είναι το πιο τεχνικό από τα τέσσερα χωρίς όμως να κουράζει. Το κείμενο του Πέτρου Μάρκαρη διαβάζεται ευχάριστα αλλά περιγράφει καταστάσεις που ήδη τις γνωρίζω ενώ το κείμενο του Βασίλη Παπαβασιλείου (το πιο αδύναμο από τα τέσσερα) είναι γραμμένο σε σκωπτικό ύφος υπό μορφήν λεξικού. Αλλά το σχόλιο του Τάκη Θεοδωρόπουλου είναι ένα πραγματικό αριστούργημα υποδειγματικής επιχειρηματολογίας και καυστικού σχολιασμού της νεοελληνικής πραγματικότητας.

Το Υπό το Μηδέν είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσετε. Κλείνω με ένα απόσπασμα από το κείμενο του Θεοδωρόπουλου:

Ο πόλεμος "όλων εναντίον όλων" έχει ξεσπάσει. Όλοι κατηγορούν όλους, όλοι είναι έτοιμοι να διασύρουν όλους, και όλοι είναι θυμωμένοι με όλους. Το μόνο παρήγορο είναι πως σε μια δήθεν κοινωνία ακόμη και ο θυμός είναι δήθεν. Το δύσκολο θα έρθει όταν αυτή η δήθεν κοινωνία θα έρθει αντιμέτωπη με την πραγματική απελπισία της. Γιατί όταν έχουν καταλυθεί οι ηθικές αναστολές, όταν η μόνη συναίνεση είναι η συναίνεση του κυνισμού και η βία σέρνεται ανάμεσά μας χωρίς κανείς να της δίνει σημασία, τότε η έκρηξη μοιάζει μάλλον αναπόφευκτη. Το ακόμη πιο δύσκολο οφείλεται στο γεγονός ότι αυτή η κοινωνία φαίνεται να πάσχει από συλλογική αμνησία, με αποτέλεσμα ο τερατώδης Εμφύλιος που την οδήγησε στα πρόθυρα της αυτοκτονίας πριν από εξήντα χρόνια να μην έχει αφήσει ίχνη στη μνήμη της, ίχνη που θα προστάτευαν τα αντανακλαστικά της. Τα παιδιά που κάθε τόσο συλλαμβάνει η Αστυνομία γιατί παίζουν με εκρηκτικά και ανθρώπινες ζωές είναι πλάσματα της εικονικής πραγματικότητας. Όπως ισχυρίζονται ότι το μέλλον τους ανήκει για να δικαιώσουν το παρόν τους, έτσι και αγνοούν το παρελθόν- το οποίο, εδώ που τα λέμε, κανείς δεν φρόντισε να τους το θυμίσει.

Όμως το ακόμα πιο δύσκόλο είναι να βρεθούν εκείνες οι δυνάμεις που θα μετατρέψουν την απελπισία σε έναυσμα δημιουργίας. Γιατί το στοίχημα δεν είναι μόνο να τα βγάλουμε πέρα με το μνημόνιο και τους αμνήμονες οι οποίοι παριστάνουν ότι δεν υπάρχει. Το στοίχημα είναι να βγάλουμε την ελληνική κοινωνία από την ανυπαρξία. Και αυτό το έργο είναι πολύ σόβαρο, και πολύ δύσκολο, για να μπορεί κανείς να το εμπιστευθεί στους πολιτικούς και στις πολιτικές τους

Τα συμπεράσματα δικά σας. pepOFF 

Ελλάς, Ευρώπη, Eurovision. 1st semifinal

pepON Η Ελλάδα είναι Ευρωπαϊκή χώρα, τουλάχιστον γεωγραφικά αν και οι εταίροι μας τελευταίως πολύ θα ήθελαν να πριονίσουν τα βόρεια σύνορα μας και να μας σπρώξουν προς τη Βόρειο Αφρική. Δεν έχουν και πολύ άδικο, να λέμε την αλήθεια. Αν κρίνεις από την ελληνική δημόσια διοίκηση που κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Αν πεις για τη μεγάλη πετυχεσά των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου που, όπως με πληροφόρησε ο "αγαπημένος μου" Μπάμπης στο χθεσινό δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΙ, είναι δύο σκαλοπάτια πριν χαρακτηριστούν σκουπιδόχαρτα. Αν πεις για το αναπτυξιακό νομοσχέδιο που 2 χρόνια το ακούμε αλλά δεν το βλέπουμε, για τις δεσμεύσεις του μνημονίου που ακόμα να υλοποιήσουμε... αστα και φασκελοκουκούλωστα.

Πότε αισθανόμαστε Ευρωπαίοι σε αυτή τη χώρα; Σπάνια. Όταν μια ελληνική ομάδα μας φέρει κανένα Ευρωπαϊκό τρόπαιο, στο μπάσκετ συνήθως γιατί στο ποδόσφαιρο το θαύμα έγινε άπαξ, και φυσικά στο αγαπημένο μας πανηγύρι της Eurovision. Σήμερα, στον πρώτο ημιτελικό, ο Λούκας Γιώρκας και ο συμπατριώτης μου Stereo Mike (είναι Πειραιώτης) λένε στην Ευρώπη Watch My Dance, σε έναν πρωτοφανή συγκερασμό hip hop και ζεϊμπέκικου παντρεύοντας την παλιά Ελλάδα που ήξερε να δημιουργεί και να ονειρεύεται και τη νέα Ελλάδα που γεννήθηκε προδομένη μέσα στην αβεβαιότητα και αγωνίζεται σε δύσκολους καιρούς. Μπορείτε να το δείτε εδώ

Άκουσα και τα 43 τραγούδια του διαγωνισμού και σε πείσμα αρκετών πιστεύω ότι το τραγούδι μας αξίζει και πρέπει να προκριθεί στον τελικό. Από τα υπόλοιπα τραγούδια του ημιτελικού μας αξίζει να προσέξετε τη Νορβηγία με την σούπερ σέξυ μαυρούλα, την Ισλανδία με το νοσταλγικό folk τραγούδι, τη Σερβία με ένα retro pop κομμάτι με μια πολύ τύπισσα τραγουδίστρια, την Αρμενία που έχει το κλασικό τραγούδι συνταγής που σου μένει στο αυτί και το σιγοτραγουδάς, τη Ρωσία που προσέλαβε τον Σουηδομαροκινό συνθέτη της Lady Gaga RedOne να γράψει το τραγούδι του όμορφου τραγουδιστή της, την Αλβανία (με την οποία κατά πάσα πιθανότητα θα ανταλλάξουμε 12άρια) με μια καταπληκτική τραγουδίστρια σε ένα εξαιρετικά δύσκολο ερμηνευτικά τραγούδι, τη Γεωργία και την Τουρκία με τις ροκιές τους και τη Λιθουανία με την τραγουδίστρια με την υπέροχη φωνή.

Καλή επιτυχία στο τραγούδι μας. Περισσότερη Eurovision την Πέμπτη με τον δεύτερο ημιτελικό και την Παρασκευή με τις τελικές εκτιμήσεις. pepOFF

Ο Λάκης είναι το πρόβλημα;

pepON Από την Τρίτη που ο Λάκης Λαζόπουλος στο Αλ Τσαντίρι Νιουζ "αποκάλυψε" ότι η ηγεσία του ΠαΣοΚ είχε επαφές με τον Dominique Strauss-Kahn και συζητούσε για το ενδεχόμενο προσφυγής της χώρας μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο πριν από τις εκλογές του 2009 (ανακαλύψαμε πάλι την πυρίτιδα), το κυβερνών κόμμα εξαπολύει μια αδικαιολόγητη για εμένα επίθεση στον Τσαντιράρχη. Μέχρι και παπαγαλάκι της ΝΔ τον έβγαλαν.

Και εξηγούμαι. Οι διεθνείς οργανισμοί ιδρύθηκαν για να προσφέρουν αρωγή και τεχνογνωσία στις κυβερνήσεις. Το να έχει μια κυβέρνηση επαφές με στελέχη διεθνών οργανισμών είναι όχι μόνο λογικό αλλά και υγιές. Επίσης, πέραν από του γεγονότος ότι ο Λαζόπουλος με το Αλ Τσαντίρι δεν κάνει σάτιρα (αυτό το έκανε υποδειγματικά με τους Μήτσους και με ορισμένα νούμερα στο Τσαντίρι) αλλά λέει ξεκάθαρα τη γνώμη του υποδυόμενος τον (δικαίως) αγανακτισμένο Έλληνα πολίτη, σηκώνοντας το δάκτυλο και επιβάλλοντας τη γνώμη του στους χειροκροτητές του, δεν είναι παράνομο να ακούγεται η αντίθετη άποψη στα κοινώς παραδεκτά. Το να αποστέλλεται δελτίο τύπου που να κατηγορεί έναν σατιρικό (τρόπος του λέγειν) συγγραφέα ως παπαγαλάκι κόμματος δεν αρμόζει σε ένα κόμμα εξουσίας. Και όλο αυτό συνεπικουρούμενο από δημοσιεύματα εφημερίδας (όσοι διάβασαν το χθεσινό Βήμα, καταλαβαίνουν τι εννοώ).

Ο Λάκης είναι το πρόβλημα; Η κυβέρνηση έλυσε τα προβλήματα του τόπου; Το ζήτημα είναι να βγούμε από την κρίση. Και κάθε τεκμηριωμένη άποψη πρέπει να είναι σεβαστή. Το ύφος του Λαζόπουλου δε μου αρέσει. Αλλά δεν μπορώ να τον κατηγορήσω ότι υπηρετεί κομματικά συμφέροντα. Τη γνώμη του λέει, αρέσει δεν αρέσει. pepOFF

ΥΓ Καλώς σας βρήκα και πάλι. Καινούριο ψευδώνυμο. Καινούριο μπλογκ. Νέα αρχή. Ευχαριστώ τον φίλο και συστρατιώτη μου Νίκο Λέμο που εμπνεύστηκε το καινούριο μου ψευδώνυμο.