Θλίβομαι για την 29η Ιουνίου 2011. Μέρος Β' (Έξω από τη Βουλή)

pepON Κι ενώ μέσα στη Βουλή οι βουλευτές μας συνέχιζαν απρόσκοπτα τις εργασίες τους, έξω από τη Βουλή γινόταν κόλαση. Κουκουλοφόροι και πάλι κουκουλοφόροι να σπάνε και να καταστρέφουν τα πάντα.

Και η αστυνομία, τι έκανε; Αντί να τους πιάσει πέταγε χημικά στους διαδηλωτές. Στον υπερθετικό βαθμό γιατί ακόμα και σήμερα, όπως πληροφορούμαι, οι αναθυμιάσεις από τα επικίνδυνα χημικά καθιστούν αποπνικτική την ατμόσφαιρα στο διαλυμένο κέντρο της Αθήνας. Τα βίντεο στο real democracy τα δείχνουν όλα. Οι αστυνομικοί δε δίστασαν να ρίξουν χημικά χωρίς λόγο στο σταθμό του Μετρό που είναι κλειστός χώρος με περιορισμένα μέσα εξαερισμού αλλά και στον πεζόδρομο της Μητροπόλεως όπου Έλληνες πολίτες και τουρίστες έτρωγαν.

Στις περισσότερς χώρες του κόσμου, ο ρόλος της αστυνομίας είναι να προστατεύει τον πολίτη. Χθες, η ελληνική αστυνομία απέδειξε ακριβώς το αντίθετο. Άφησε το κέντρο της Αθήνας στο έλεος των μπαχαλάκηδων και στράφηκε εναντίον του πολίτη που συμμετείχε στη γενική απεργία. Υπάρχει φυσική, επιχειρησιακή και πολιτική ευθύνη της ηγεσίας του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Οταν κάποιος επιχειρησιακός παράγων παίρνει την παράλογη απόφαση να διέλθουν τα ΜΑΤ μέσα από το συγκεντρωμένο πλήθος και να ρίχνουν χημικά, λογικό είναι ο κόσμος να εξαγριώνεται και να ανάβουν τα αίματα. Το σωστό θα ήταν να περιφρουρήσουν τη διαδήλωση και να επέμβουν για να συλλάβουν τους κουκουλοφόρους. Χωρίς χημικά. Αυτό σημαίνει προστασία του πολίτη. Δεν προστατεύεις τον πολίτη υποβαθμίζοντας την υγεία του.

Τελικά, έχουμε τους πολιτικούς, τους αστυνομικούς και τους κουκουλοφόρους που μας αξίζουν. pepOFF

Θλίβομαι για την 29η Ιουνίου 2011. Μέρος Α' (Μέσα στη Βουλή)

pepON Θλίβομαι για ότι συνέβη στη χώρα μου την 29η Ιουνίου 2011. Ειλικρινά. Οχι γιατί πέρασε το Μεσοπρόθεσμο. Είναι μια κάποια λύση. Άνιση, άδικη, ατελής αλλά λύση. Ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι η χρεοκοπία θα ήταν καταστροφική για τη χώρα. Ναι, πρέπει να ληφθούν μέτρα. Ναι, πρέπει να σφίξουμε το ζωνάρι. Αλλά με ένα πολιτικό σύστημα που να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Και κάτι τέτοιο δεν το είδα.

Παρακολούθησα με πολύ ενδιαφέρον τη συζήτηση χθες στο Κοινοβούλιο. Καμάρωσα τη ρητορική δεινότητα των εθνοπατέρων μας. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων διάβαζαν από μέσα..Καμάρωσα επίσης τον επαρχιωτισμό τους...τη μικροπολιτική τους, το βιλαέτι τους. Την υποκρισία τους. Βέβαια, εμείς τους ψηφίσαμε. Ας προσέχαμε.

Θλίβομαι για τους βουλευτές του ΠαΣοΚ που ήθελαν να ψηφίσουν όχι και ψήφισαν ναι για να μη βρεθούν εκτός κομματικής γραμμής

Θλίβομαι για τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που ήθελαν να ψηφίσουν ναι και ψήφισαν όχι για να μη βρεθούν εκτός κομματικής γραμμής.

Θλίβομαι για τη στάση Πόντιου Πιλάτου και τη μη θέση της Δημοκρατικής Συμμαχίας με το "παρών" που δεν είναι θέση σε αυτές τις δύσκολες στιγμές για τη χώρα.

Θλίβομαι για την οπερέτα του βουλευτή Αθανασιάδη που εξασφάλισε πίστωση χρόνου για την αγαπημένη του ΔΕΗ (μεγάλο μέρος των εγκαταστάσεων της οποίας βρίσκονται στην περιφέρειά του) και διέκοψε για πρώτη φορά στην κοινοβουλευτική μας ιστορία ονομαστική ψηφοφορία για να βγάλει λόγο.

Θλίβομαι που ακόμα και αυτή την ύστατη στιγμή οι πολιτικοί μας αρχηγοί επιδίδονται σε κοκκορομαχίες στην άκρη του γκρεμού αντί να καθίσουν να βρουν από κοινού μια λύση για να σωθεί η πατρίδα.

Θλίβομαι για την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Με παλιά και φθαρμένα υλικά, μοντέρνα τέχνη δε γίνεται.

ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ θλίβομαι όταν έξω από τη Βουλή γίνεται κόλαση, όταν η κοινωνία είναι κατακερματισμένη, οι πατέρες του έθνους να αναλώνονται σε βερμπαλισμούς και να νοιάζονται για το πολιτικό τους μέλλον και τις καρέκλες τους. Τις καρέκλες αγαπητοί μου βουλευτές,διότι δεν είναι όλοι συλλήβδην άχρηστοι και ανίκανοι, τις δίνει ο λαός. Χωρίς το λαό δεν είστε τίποτε. pepOFF

Για όσα έγιναν έξω από τη Βουλή στο επόμενο μέρος...

Μικροπολιτική uber alles ή Τα Απομεινάρια Μιας Μέρας

pepON 15 Ιουνίου 2011. 12:00 Σύνταγμα. Ανέβηκα στη συγκέντρωση. Στεκόμουν έξω από τον (κλειστό πλέον) Άγγελο στην Αμαλίας. Ο παλμός από τη διαδήλωση του ΠΑΜε σκέπαζε τα πάντα. Όλα ήταν ειρηνικά. Πόσο λάθος έκανα. Δεν πέρασαν 10 λεπτά και έπεσαν τα πρώτα χημικά. Κάποιοι γύρω μου μίλησαν για κουκουλοφόρους. Για ανάρχες. Για μπαχαλάκηδες. Για φυτευτούς με σκοπό να διαλυθεί η διαμαρτυρία. Γιατί όμως περίμεναν 20 μέρες; 20 μέρες δεν άνοιξε ρουθούνι. Οι λύκοι κατέβηκαν όμως, γιατί βόλευε ο καιρός. Παρεισέφρησαν και αμαύρωσαν τη σημαντικότερη ειρηνική διαμαρτυρία που έγινε ποτέ στην Ελλάδα. Ορισμένοι προσπάθησαν να τους απομονώσουν, χωρίς αποτέλεσμα. Έπεσε ξύλο υπό βροχή δακρυγόνων. Με δάκρυα στα μάτια και κάψιμο στο λαιμό εγκατέλειψα (και μετανιώνω γι' αυτό) τη συγκέντρωση. Η ώρα ήταν 14:00. Ένιωθα απίστευτη θλίψη.  

Στο σπίτι βλέποντας τηλεόραση έβλεπα τους "κουκουλοφόρους" να σπάνε μάρμαρα και σκαλοπάτια στη Μεγάλη Βρετάνια. Να εκτοξεύουν μολότωφ, πέτρες και καδρόνια. Κι έλεγα, τόσα βίντεο υπάρχουν. στο real democracy, στη Ζούγκλα, στο Press Project. Σκανάρετέ τα και βρείτε τα τα κωλόπαιδα. Η οργή μου ξεχείλιζε.

15 Ιουνίου 2011. Γύρω στις 16:30. Σκάει η βόμβα. Παπανδρέου και Σαμαράς συμφώνησαν σε κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό κοινής αποδοχής. Το ποιος έκανε την πρόταση παραμένει άγνωστο. Κάθε κόμμα λέει ότι την έκανε ο δικός του. Αναμένουμε διάγγελμα του Πρωθυπουργού. Η αναμονή κάνει το χρόνο ατελείωτο...τα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Η μέρα είναι γκαστρωμένη.

Επιχειρώ να κάνω κάποιες σκέψεις για αυτό το εγχείρημα. Η πρώτη κυβέρνηση συνεργασίας που γίνεται όχι για να επιτευχθεί κυβερνητική αυτοδυναμία αλλά για να αντιμετωπιστούν τα σοβαρά οικονομικά (και δομικά) προβλήματα της χώρας σηματοδοτεί το πρώτο βήμα για το ξεπέρασμα της Μεταπολίτευσης. Η κυβέρνηση συνεργασίας που θα μας προκύψει υπό το πρόσωπο που θα συμφωνηθεί είναι μια κυβέρνηση μεταβατικής περιόδου. Πιθανόν να συμμετάσχουν σε αυτή, εκτός από τα 2 μεγάλα κόμματα, το ΛαΟΣ, η Δημοκρατική Συμμαχία, ίσως και η Δημοκρατική Αριστερά.  Και φυσικά είναι μια επιλογή του μη χείρονος βελτίστου. Για εμένα το καλύτερο θα ήταν να διεξαχθούν εκλογές και με τη νέα σύνθεση του Κοινοβουλίου να συμφωνηθούν πολιτικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις με διακομματική συναίνεση, υπερβαίνοντας τις μεταπολιτευτικές αγκυλώσεις και τις παρωπιδιστικές ιδεολογίες και νοοτροπίες που φέρουν και αυτές μερίδιο ευθύνης για την κρίση που βιώνουμε.

Η κίνηση αυτή άργησε. Έπρεπε να είχε γίνει πολύ νωρίτερα. Τον Μάιο του 2010 όταν υπογράφαμε το Μνημόνιο. Ή έστω την 27η Μαίου 2011 στη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Βέβαια, από μια μονοκομματική κυβέρνηση που παραπαίει γιατί οι βουλευτές της ανεξαρτητοποιούνται ο ένας μετά τον άλλο είναι καλύτερη. Αλλά πως θα αποδώσει; Θα την αφήσουν να περάσει δύσκολες μεταρρυθμίσεις οι παλαιοπαπανδρεϊκοί πρασινοφρουροί του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού των ΔΕΚΟ, οι υπέρμαχοι της λαϊκής δεξιάς και των γαλάζιων συνεντεύξεων για "τα δικά μας τα παιδιά",  οι εθνικόφρονες και οι μεταναστοφάγοι του Καρατζαφέρη;

15 Ιουνίου 2011. 21:44. Η πλατεία Συντάγματος είναι πάλι γεμάτη, ειρηνικά αυτή τη φορά. Ο εμφανώς θυμωμένος Πρωθυπουργός βγαίνει στο γυαλί και κάνει τη δήλωση. Η συμφωνία δεν επετεύχθη. Πάμε για σαρωτικό ανασχηματισμό και ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βούλη. Και πάλι η μικροπολιτική κυριάρχησε. Η καρέκλα πάνω από τη χώρα. Η πάρτη πάνω απ' την πατρίδα. Μικροπολιτική uber alles. Η αίγλη του σωτήρα, η προσδοκία της ανόδου στην εξουσία, τα δημοσκοπικά ωφέλη της Public Issue, η φιλοδοξία για τον πρωθυπουργικό θώκο πάνω από την Ελλάδα και το δημόσιο συμφέρον. Έχουμε πολιτικές ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων και ο θυμός του λαού δε θα αργήσει να έρθει. Οι πλατείες είναι γεμάτες. Και πλέον θα είναι γεμάτες και από ανθρώπους που πίστεψαν το ενδεχόμενο μιας υπέρβασης του μεταπολιτευτικού σκηνικού και δεν την είδαν να υλοποιείται ούτε αυτή την ύστατη ώρα για τη χώρα.

Το ξεπέρασμα της Μεταπολίτευσης ενδέχεται να έρθει στις επόμενες βουλευτικές εκλογές όποτε και αν γίνουν. Εκεί θα κριθεί το πολιτικό σύστημα που μας οδήγησε στον όλεθρο αλλά και η ωριμότητά μας ως ψηφοφόροι. Γιατί, πλέον, δε θα υπάρχει κανείς (θέλω να πιστεύω) που να μας  υπόσχεται ότι λεφτά υπάρχουν, ότι θα μας διορίσει στο δημόσιο, ότι θα τρώμε με χρυσά κουτάλια εις υγείαν των κορόιδων. Και να υπάρχουν, ο κόσμος πια δεν τρώει κουτόχορτο (ελπίζω...)

Πόσο διαφορετικά συναισθήματα μέσα στην ίδια μέρα; Ένα είναι σίγουρο: η 15η Ιουνίου του 2011 θα μείνει στην Ιστορία. Ήρθε η αρχή του τέλους... pepOFF

Το Τενεκεδένιο Ταμπούρλο

Gunter Grass, Το Τενεκεδένιο Ταμπούρλο, μετάφραση: Τούλα Σιέτη, Εκδόσεις Οδυσσέας, σελ. 636 (έτος δημοσίευσης: 1959).

pepON Είχα αποφασίσει όταν δημιουργούσα το blog μόλις τελείωνω ένα βιβλίο να γράφω κατευθείαν για αυτό αλλά οι εξελίξεις με πήραν φαλάγγι. Το Τενεκεδένιο Ταμπούρλο το διάβασα στην περίοδο που άρχιζαν οι κινητοποιήσεις στην Πλατεία Συντάγματος. Είναι ένα δύσκολο βιβλίο που απαιτεί προσοχή από τον αναγνώστη, όπως όλα τα σπουδαία βιβλία.

Το Τενεκεδένιο Ταμπούρλο είναι το πρώτο, και το σημαντικότερο, μυθιστόρημα του Γερμανοπολωνού συγγραφέα Gunter Grass. Δημοσιεύτηκε το 1959 προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις στη μεταπολεμική Δυτική Γερμανία και απετέλεσε το κύριο λόγο για τη βράβευση του Grass με το Nobel Λογοτεχνίας το 1999.

Κύριος χαρακτήρας του μυθιστορήματος είναι ο Oscar Mazerat, τρόφιμος ψυχιατρείου στο Dusseldorf που αποφασίζει να γράψει την αυτοβιογραφία του. Μια αυτοβιογραφία σε πρώτο αλλά και σε τρίτο πρόσωπο (τα δύο πρόσωπα συνυπάρχουν ακόμα και στην ίδια πρόταση, προσοχή). Ο Oscar γεννιέται στο Danzig του μεσοπολέμου, το σημερινό Gdansk της Πολωνίας από Γερμανούς γονείς. Υπάρχει αμφιβολία για το ποιος είναι ο πατέρας του αφού η μητέρα του διατηρεί σχέση και με το θείο του Yann Bronski. O Oscar, από μικρός αποκτά οξυμένη αντίληψη για όσα συμβαίνουν γύρω του και αποφασίζει στα τρίτα γενέθλιά του (που όλως τυχαίως συμπίπτουν με την άνοδο των ναζί στη Γερμανία) να σταματήσει την ανάπτυξή του. Σε αντίδραση στην υποκρισία των ενηλίκων παραμένει ένα τρίχρονο αγοράκι που χτυπά το ερυθρόλευκο τύμπανο του (δεν είναι τυχαίο που η σημαία της Πολωνίας είναι ερυθρόλευκη) και σπάει τζάμια με τη φωνή του.  Ακολουθεί μια σειρά από τραγικά γεγονότα, η μητέρα του μη αντέχοντας την καθυστέρηση του γιου της αυτοκτονεί, ο πατέρας του γίνεται στέλεχος των Ναζί και ο θείος-πατέρας του σκοτώνεται κατά τη διάρκεια της Πολωνικής αντίστασης. Ο Όσκαρ, παραδόξως, ερωτεύεται, ολοκληρώνει τη γενετήσια πράξη και αποκτά γιο. Φεύγει ακολουθώντας ένα θίασο νάνων και γυρνά όλη την Ευρώπη κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Με την επιστροφή του στο Danzig με τη λήξη του πολέμου ο γιος του του πετά μια πέτρα στο κεφάλι και ο Όσκαρ αρχίζει να αναπτύσσεται. Όντας Γερμανός μεταναστεύει στο Dusseldorf. Και έρχεται αντιμέτωπος με την υποκρισία και τα φοβικά σύνδρομα της μεταπολεμικής Γερμανίας όπου δεν αντέχει και καταλήγει στο ψυχιατρείο σε ηλικία 30 ετών.

Το Τενεκεδένιο Ταμπούρλο είναι ένα αλληγορικό και συμβολικό μυθιστόρημα για την ηθελημένη καθυστέρηση, την εθελοτυφλία που διακρίνει ορισμένους συνανθρώπους μας. Στηλιτεύει την υποκρισία, το φόβο της ετερότητας, τον φασισμό. Δεν τα λέει ξεκάθαρα. Αφήνει τον αναγνώστη να λάβει το μήνυμα. Δικαίως θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα βιβλία του 20ου αιώνα. Εμένα με κέρδισε, ελπίζω κι εσάς. pepOFF

Ελλάδα: η χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού

Salvador Dali Η Εμμονή της Μνήμης (1931). Metropolitan Museum of Modern Art, New York.

pepON Στο twitter έχει πάρει φωτιά η συζήτηση #surreal_democracy. O καθένας γράφει το μακρύ του και το κοντό του, στηλιτεύοντας στον περιορισμένο χώρο των 140 χαρακτήρων αυτά που θεωρεί σουρεαλιστικά στην ελληνική δημοκρατία (καθεστηκυία και αγανακτισμένη). Έγραψα και εγώ ορισμένες σκέψεις αλλά η όλη συζήτηση μου άνοιξε την όρεξη να γράψω μια ανάρτηση γιατί θεωρώ την Ελλάδα μας χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού.

Αλήθεια, δεν είναι σουρεάλ να πιστεύει κανείς ότι ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Λάκης Λαζόπουλος δεν είναι μέρη του συστήματος;

Δεν είναι σουρεαλιστικό το γεγονός ότι την πρώτη φορά που έγιναν ανοικτές εκλογές πέραν της κομματικής βάσης στα δύο μεγαλύτερα κόμματα ο σοφός λαός μας επέλεξε στο ΠαΣοΚ έναν εγγονό και γιο πρωθυπουργού και στη ΝΔ έναν γόνο μιας πλούσιας και ισχυρής οικογένειας που ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις και μετά να παραπονιέται για την οικογενειοκρατία;

Δεν είναι σουρεάλ να διαμαρτύρεσαι γιατί δε βολεύτηκες στο Δημόσιο αντί να διεκδικείς να υπάρχουν δουλειές για όλους;

Δεν είναι σουρεάλ ένα κράτος να μη γνωρίζει ούτε πόσους υπαλλήλους έχει ούτε πόσα ακίνητα έχει στην κατοχή του;

Δεν είναι σουρεάλ να μην αποδίδεις τον ΦΠΑ και να διαμαρτύρεσαι για την αύξησή του ενώ τον εισπράττεις από τους πελάτες σου;

Δεν είναι σουρεάλ μια δημόσια υπηρεσία να πλήρώνει ενοίκιο σε μια άλλη δημόσια υπηρεσία;

Δεν είναι σουρεάλ να διατηρείς έναν διογκωμένο και αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα στελεχωμένο από αμόρφωτους ενώ άτομα με master και διδακτορικό είναι είτε άνεργα είτε υποαπασχολούνται σε τομείς που δεν τους αξίζουν;

Δεν είναι σουρεάλ οι συνδικαλιστές που κόπτονται για το δίκαιο του εργαζομένου να μην έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους;

Δεν είναι σουρεάλ να νομίζεις ότι διαμαρτύρεσαι για το πολιτικό μας σύστημα απέχοντας από τις εκλογές ενώ το μόνο που πετυχαίνεις με αυτή τη στάση είναι να αφήνεις τους άλλους να αποφασίζουν για εσένα;

Δεν είναι σουρεάλ να στέλνεις βιογραφικά και συνοδευτικές επιστολές σωρηδόν και τελικά να προσλαμβάνεται ο γιος, η γκόμενα, ο γκόμενος του εργοδότη χωρίς να έχει τα απαραίτητα προσόντα;

Και πιο σημαντικό από όλα αυτά: Δεν είναι σουρεάλ να πιστεύεις ότι το πολιτικό σύστημα που σε οδήγησε στον όλεθρο μπορεί να σε βγάλει από αυτόν;

Ελλάδα: Η χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού. pepOFF

Μητροπάνος- Κραουνάκης. Εδώ Είμαστε

pepON Με το δίσκο Εδώ Είμαστε ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή λαϊκούς τραγουδιστές, ο Δημήτρης Μητροπάνος και ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες, ο Σταμάτης Κραουνάκης δηλώνουν παρόντες στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. 11 καινούρια τραγούδια: 7 σε στίχους του συνθέτη, 2 της Λίνας Νικολακοπούλου,  1 του Μάνου Ελευθερίου και ένα μελοποιημένο ποίημα του Κωστή Παλαμά, 2 επανεκτελέσεις: το Όταν Έχω Εσένα από τον Βιοπαλαιστή στη Στέγη και το Χρόνια Σαν Τριαντάφυλλα σε στίχους Μάνου Ελευθερίου που είχε ερμηνεύσει η Σπείρα-Σπείρα, και η Ζωή Νταλίκα Κόκκινη ο προάγγελος της συνεργασίας Μητροπάνου-Κραουνάκη που υπήρχε στο προηγούμενο άλμπουμ του Μητροπάνου Στη Διαπασών.

Αγόρασα το δίσκο μέσω του Βήματος και θα επιχειρήσω μια εκτίμηση track by track. Ο δίσκος ξεκινά με το ατμοσφαιρικό και εσωστρεφές Γεια σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου που μας καλωσορίζει στο γενικό κλίμα του δίσκου, μας προειδοποιεί να αφήσουμε τις ετικέτες γιατί δεν τις γουστάρει και μας λέει ότι το ταξίδι από μέσα αρχινά. Σκυτάλη παίρνει ένα από τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ η μπαλάντα-ζεϊμπέκικο Μοίρασα με πολύ ερωτικό στίχο του Κραουνάκη, ύμνο στη γυναίκα-σύντροφο. Το χασάπικο Το'Χω σε στίχους Νικολακοπούλου που ακολουθεί είναι σχετικά άνισο και θέλει το χρόνο του για να εκτιμηθεί. Η Μαύρη Σημαία σε στίχους Μάνου Ελευθερίου είναι στιχουργικά η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ, ένα εξαιρετικό ζεϊμπέκικο από αυτά που ο Μητροπάνος ξέρει να ερμηνεύει. Αμέσως μετά το κλίμα ζωηρεύει με το Τι Ήθελα και Σ΄ Αγάπαγα που είναι πολύ light και Πρωτοψαλτικό για να το πει ο δωρικός και αρσενικός Μητροπάνος ενώ το Υποβρύχιο, ένα χασάπικο με πολιτικό στίχο δε με ενθουσίασε ως μελωδία. Η έκπληξη έρχεται αμέσως μετά με το Ζητιανάκι ένα κλασικό Κραουνακικό τσιφτετέλι που μπορεί να γίνει επιτυχία αν και ο Μητροπάνος, κακά τα ψέματα, είναι πιο δωρικός. Το συγκεκριμένο τραγούδι θα πήγαινε καλύτερα στον Γιώργο Μαρίνο. Το Φουστάνι που ακολουθεί είναι η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ, ένα μικρό αριστούργημα, μια γλυκιά ερωτική μπαλάντα όπου ο Μητροπάνος δίνει ρέστα με την ερμηνεία του. Στη φτώχεια η αγάπη φαίνεται, φοράει καλό φουστάνι που από πόθο υφαίνεται για τη ζωή βαθύ. Η επανεκτέλεση του Όταν Έχω Εσένα δε με ενθουσίασε, προτιμώ τη συγκλονιστική απόδοσή του από τον Μουζουράκη στους 4. Το Ταξίδι, μελοποιημένο ποίημα του Κωστή Παλαμά δεν ξεφεύγει από τον τετριμμένο ακαδημαϊσμό ενώ μετά το άλμπουμ παίρνει φωτιά με τη ροκ Κατσαρόλα που περιγράφει ανάγλυφα την κατάσταση που βιώνουμε στην Ελλάδα και αφήνει και ένα αισιόδοξο μήνυμα και το μπλουζ Να Σβήσει Αυτό το Φως είδος που έχουν τιμήσει και οι δυο με καλύτερα δείγματα γραφής. Λίγο πριν το τέλος η επιτυχημένη επανεκτέλεση του Χρόνια Σαν Τριαντάφυλλα μας επαναφέρει στο λαϊκό ενώ το άλμπουμ κλείνει με το ήδη γνωστό ζεϊμπέκικο Ζωή Νταλίκα Κόκκινη.

Το Εδώ Είμαστε δεν είναι ο καλύτερος δίσκος του Μητροπάνου. Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος του Κραουνάκη. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι καλός δίσκος. Στις εποχές ισχών αγελάδων της ελληνικής δισκογραφίας με τις κλαμπίστικες επιτυχίες και τις δυνατές λέξεις για να γίνουν σλόγκαν είναι όαση, Είναι ένας δίσκος εσωστρεφής, με ιδιαίτερο στίχο, πολύ αιχμηρό. Ένας δίσκος που δεν κυνηγά τη μεγάλη επιτυχία (δεν περιμέναμε και κάτι τέτοιο από τους δύο τους βέβαια). Καλή ακρόαση σε όσους τον αγοράσουν ή τον κατεβάσουν. pepOFF

Επιστροφή στην Οθωμανική Αυτοκρατορία

pepON Το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα κατετέθη στη Βουλή. Με μια σειρά από μέτρα που αφαιμάζουν τον συνειδητό φορολογούμενο, τα μεσαία και χαμηλά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Το κράτος για να πληρώσει τους δανειστές του θέλει έσοδα και πρέπει να τα βρει πάση θυσία. Και οι καλοπληρωτές είναι αυτοί που δε μπορούν να φοροδιαφύγουν. Οι χαμηλόμισθοι και οι συνταξιούχοι.

"Έκτακτη εισφορά" για τα επόμενα 4 οικονομικά έτη λοιπόν για τα εισοδήματα πάνω από 8000 το χρόνο. 666 ευρώ να παίρνεις το μήνα θα φορολογείσαι. Με 666 είσαι πλούσιος, δεν το συζητώ. Τρέχουν τα λεφτά από τα μπατζάκια σου. Κάθε φορά που παίρνεις μισθό προσλαμβάνεις και 4 σφίχτερμεν της Wackenhutt για να συνοδεύσουν τη...χρηματαποστολή. Το έκτακτη εισφορά δεν το έβαλα τυχαία σε εισαγωγικά. Μόνο έκτακτη δεν προβλέπεται να είναι αφού ποιος μας εγγυάται ότι η κατάσταση της χώρας μας θα καλυτερεύσει. Στην ουσία είναι ένας κεφαλικός φόρος. Όσοι ξέρουν λίγο από ιστορία θα θυμηθούν ότι κεφαλικό φόρο πληρώναμε επί Τουρκοκρατίας. Το λεγόμενο χαράτσι. Πληρώναμε φορό για να είμαστε πολίτες της Αυτοκρατορίας. Τώρα θα πληρώνουμε φόρο για να αναπνέουμε το ζωογόνο αέρα της Ελλάδας.

Και έρχομαι στο άλλο αχ. Φορολογία ακινήτων. Το όνειρο κάθε Έλληνα είναι να έχει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του.  Εγώ σπίτι στην Αθήνα δεν έχω, ένα μαγαζί έχω που το νοικιάζω αλλά έχω εξοχικά σε Ωρωπό και Σέριφο. Καλύτερα να έχεις μετρητά παρά ακίνητα. Και για πρώτη φορά συμφωνώ με τον Μπάμπη Παπαδημητρίου. Όταν το κράτος θέλει πάση θυσία να αξιοποιήσει την ακίνητη περιουσία του, ποιος επενδυτής θα έρθει να επενδύσει σε αυτή αφού θα ξέρει ότι το κράτος θα τον φορολογήσει αγρίως;

Επιστροφή στην Οθωμανική Αυτοκρατορία με το χαράτσι. Καλοφόρετα. Πάντως ένα είναι σίγουρο. Κανένας Έλληνας δεν πρόκειται να νοσήσει από το e-coli. Οι δικοί μας κώλοι έχουν συνηθίσει στα αγγούρια. pepOFF

Η εμπειρία της συνέλευσης ή τι θα έλεγα εγώ

pepON Χθες η ατμόσφαιρα στο Σύνταγμα ήταν μαγική. Εγώ κατέβηκα φοβούμενος την προβοκάτσια (όπως περίεγραψα στην προηγούμενη ανάρτησή μου) όμως κάτι τέτοιο, ευτυχώς, δε συνέβη. Για ακόμα μια μέρα δεν άνοιξε ρουθούνι. Κυριολεκτικά βούλιαξε η πλατεία από κόσμο. Δεν μπορώ να εκτιμήσω πόσοι ήταν. Σίγουρα ήταν περισσότεροι από τους 100000 της προηγούμενης Κυριακής. Η Ζούγκλα μιλά για 500000. Αν είναι έτσι μιλάμε για τη μεγαλύτερη διαδήλωση της μεταπολίτευσης. Όταν γύρισε ο "εθνάρχης" Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο πραγματικός, περίπου 300000 είχαν βγει στους δρόμους της Αθήνας.

Εφτασα εκεί κατα τις 20:30. Από τον πολύ κόσμο δεν κατάφερα να προσεγγίσω τους ούγκανους που φωνάζουν συνθήματα ποδοσφαιρικού χαρακτήρα και κραδαίνουν κρεμάλες απέναντι από το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Αποφάσισα για πρώτη φορά να παρακολουθήσω τη λαϊκή συνέλευση. Έκατσα οκλαδόν στην πλατεία και άκουγα. Δε ζήτησα να μιλήσω. Οι οργανωτές της διαμαρτυρίας μοίραζαν αριθμημένα χαρτάκια σε όσους ήθελαν να λάβουν το λόγο και η σειρά τοποθετήσεων καθοριζόταν με κλήρωση. Κάθε ομιλητής είχε 1,5 λεπτό στη διάθεσή του. Όσους πρόλαβα να ακούσω γιατί στις 23:15 έφυγα (μέσω Μοναστηρακίου γιατί ακόμα ο κόσμος ήταν πολύς και δεν μπορούσα να φτάσω στο Μετρό του Συντάγματος) δε με ενθουσίασαν διότι οι παρεμβάσεις τους γύριζαν γύρω από το προς τα που πάει το κίνημα, τι θα γίνει στις 15 Ιουνίου που ψηφίζεται το Μεσοπρόθεσμο στη Βουλή. Μια κυρία μίλησε με κλασικούς ΚΚΕ όρους και φυσικά αποδοκιμάστηκε από τη συνέλευση που φώναζε "ευχαριστούμε Αλέκα". Όσα άκουσα μου θύμιζαν κάτι παλιούς αριστερούς που έκαναν 60 χρόνια να καταλάβουν γιατί έχασαν τον εμφύλιο. Η αυτοενδοσκόπηση στο μέγιστο βαθμό.

Αυτό που περίμενα να ακούσω δεν το άκουσα. Μια πρόταση για το πως θα βγούμε από την κρίση. Η καταγγελία της δανειακής σύμβασης, η άρνηση του "απεχθούς χρέους", η μη ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου δε θα επαναπυροδοτήσει την ανάπτυξη αυθωρεί και παραχρήμα. Δε θα δώσει δουλειά στους ανέργους. Δε θα εξομαλύνει τη ζούγκλα που επικρατεί στην αγορά εργασίας. Το θέμα δεν είναι τι θα γίνει στις 15 Ιουνίου. Το θέμα είναι ποια θα είναι η στάση του δικαίως αγανακτισμένου ελληνικού λαού στις επόμενες εκλογές όποτε και αν διεξαχθούν. Θα αρνηθούν όλα τα κατεστημένα κόμματα; Θα δημιουργηθεί ένας νέος πολιτικός σχηματισμός που θα υπερβάινει τις υφιστάμενες ιδεολογίες και τις κομματικές αγκυλώσεις και θα έχει μόνο σκοπό τη σωτηρία της Ελλάδας και την επιστροφή της στο δρόμο της ανάπτυξης με ριζικές μεταρρυθμίσεις στην οικονομία και στην παραγωγη; Στο πολιτικό σύστημα που αποσαρθρώνεται, έχουμε εναλλακτική πρόταση;  Αυτά θα έλεγα εγώ, αν ζητούσα το λόγο. Και θα έκλεινα με ένα απόσπασμα από το Τενεκεδένιο Ταμπούρλο του Gunter Grass:

Δεν υπάρχει ευκαιριακός αντάρτης, ή είσαι πάντα και διαρκώς αντάρτης ή δεν είσαι- οι αντάρτες επαναφέρουν στην εξουσία ανατραπείσες κυβερνήσεις και ανατρέπουν κυβερνήσεις που μόλις πήραν την εξουσία με τη βοήθεια ανταρτών (...) Από όλους τους αφιερωμένους στην πολιτική ανθρώπους περισσότερο προικισμένοι με καλλιτεχνικό τάλαντο είναι οι αμετανόητοι αντάρτες, γιατί απορρίπτουν αμέσως ό,τι μόλις δημιούργησαν. pepOFF

Οι λύκοι κατεβαίνουν σα βολεύει ο καιρός

pepON Πήγα στο Σύνταγμα. Αρκετές φορές. Ο κόσμος ειδικά την Κυριακή που ήταν η πανευρωπαϊκή διαμαρτυρία γέμισε ασφυκτικά την πλατεία. Η μαζικότητα αυτών των ειρηνικών κινητοποιήσεων έχει δώσει τα μηνύματα της- θέλω να ελπίζω- στην πολιτική ηγεσία. Η τρόικα δεν επιμένει στην υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας. Στην Ευρώπη ψάχνουν πως και πως να μας "σώσουν" γιατί φοβούνται την κοινωνική αντίδραση. Η πνευματική ηγεσία συμπαρίσταται είτε άμεσα στο πλευτό των Αγανακτισμένων είτε έμμεσα (χαρακτηριστικό δείγμα η κίνηση των 32 προσωπικοτήτων). Βέβαια, οι πολιτικοί μας αρχηγοί αρνούνται πεισματικά να συμφωνήσουν εποφθαλμιώντας πολιτικά και εκλογικά ωφέλη. Μικροπολιτική uber alles... στο δίλημμα καρέκλα ή πατρίδα επέλεξαν και πάλι το πρώτο.

Όμως ο εχθρός βρίσκεται εντός των τειχών ίσως και εντός των σωμάτων των Αγανακτισμένων. Σε ένα πολύ ωραίο άρθρο του Στέλιου Κούλογλου στο tvxs γίνεται λόγος για ενδεχόμενη προβοκάτσια με σκοπό την αμαύρωση του κινήματος των Ελλήνων indignados. Οι τραμπουκισμοί, τα γιαουρτώματα στον κυβερνητικό εκπρόσωπο μπορεί κανείς να πει ότι αποτελούν και προβοκατόρικες ενέργειες.

Άλλα μεγαλύτερες προβοκάτσιες αποτελεί η ντεμέκ "απειλή" του Καρατζαφέρη να αποσύρει την κοινοβουλευτική ομάδα του Λα.Ο.Σ. και η κίνηση των 16 βουλευτών τον κυβερνώντος κόμματος να ζητήσουν αξιολόγηση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος (αν και θα το ψηφίσουν, είμαι σίγουρος)κλείνοντας το μάτι στην πλατεία προς άγρα ψήφων. Υπάρχει πελατεία στην πλατεία. Πολλοί συγκεντρωμένοι στο Σύνταγμα ήταν πολλά χρόνια πρόβατα. Το DNA του πρόβατου δεν αλλάζει μεμιάς. Μια φορά πρόβατο, για πάντα πρόβατο... και ξέρω καλά ότι στο Σύνταγμα υπάρχουν και βολεμένοι του συστήματος.

Καλώ κι εγώ τους Αγανακτισμένους να επιδείξουν προσοχή. Πρώην πρόβατα της πλατείας, προσοχή. Να έχετε το νου σας. Οι λύκοι κατεβαίνουν σα βολεύει ο καιρός...

Και ένα τραγούδι για το δρόμο. Active Member- Σα Βολεύει ο Καιρός. Μουσική: Active Member. Στίχοι: B. D. Foxmoor. pepOFF