Η εμπειρία της συνέλευσης ή τι θα έλεγα εγώ

pepON Χθες η ατμόσφαιρα στο Σύνταγμα ήταν μαγική. Εγώ κατέβηκα φοβούμενος την προβοκάτσια (όπως περίεγραψα στην προηγούμενη ανάρτησή μου) όμως κάτι τέτοιο, ευτυχώς, δε συνέβη. Για ακόμα μια μέρα δεν άνοιξε ρουθούνι. Κυριολεκτικά βούλιαξε η πλατεία από κόσμο. Δεν μπορώ να εκτιμήσω πόσοι ήταν. Σίγουρα ήταν περισσότεροι από τους 100000 της προηγούμενης Κυριακής. Η Ζούγκλα μιλά για 500000. Αν είναι έτσι μιλάμε για τη μεγαλύτερη διαδήλωση της μεταπολίτευσης. Όταν γύρισε ο "εθνάρχης" Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο πραγματικός, περίπου 300000 είχαν βγει στους δρόμους της Αθήνας.

Εφτασα εκεί κατα τις 20:30. Από τον πολύ κόσμο δεν κατάφερα να προσεγγίσω τους ούγκανους που φωνάζουν συνθήματα ποδοσφαιρικού χαρακτήρα και κραδαίνουν κρεμάλες απέναντι από το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Αποφάσισα για πρώτη φορά να παρακολουθήσω τη λαϊκή συνέλευση. Έκατσα οκλαδόν στην πλατεία και άκουγα. Δε ζήτησα να μιλήσω. Οι οργανωτές της διαμαρτυρίας μοίραζαν αριθμημένα χαρτάκια σε όσους ήθελαν να λάβουν το λόγο και η σειρά τοποθετήσεων καθοριζόταν με κλήρωση. Κάθε ομιλητής είχε 1,5 λεπτό στη διάθεσή του. Όσους πρόλαβα να ακούσω γιατί στις 23:15 έφυγα (μέσω Μοναστηρακίου γιατί ακόμα ο κόσμος ήταν πολύς και δεν μπορούσα να φτάσω στο Μετρό του Συντάγματος) δε με ενθουσίασαν διότι οι παρεμβάσεις τους γύριζαν γύρω από το προς τα που πάει το κίνημα, τι θα γίνει στις 15 Ιουνίου που ψηφίζεται το Μεσοπρόθεσμο στη Βουλή. Μια κυρία μίλησε με κλασικούς ΚΚΕ όρους και φυσικά αποδοκιμάστηκε από τη συνέλευση που φώναζε "ευχαριστούμε Αλέκα". Όσα άκουσα μου θύμιζαν κάτι παλιούς αριστερούς που έκαναν 60 χρόνια να καταλάβουν γιατί έχασαν τον εμφύλιο. Η αυτοενδοσκόπηση στο μέγιστο βαθμό.

Αυτό που περίμενα να ακούσω δεν το άκουσα. Μια πρόταση για το πως θα βγούμε από την κρίση. Η καταγγελία της δανειακής σύμβασης, η άρνηση του "απεχθούς χρέους", η μη ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου δε θα επαναπυροδοτήσει την ανάπτυξη αυθωρεί και παραχρήμα. Δε θα δώσει δουλειά στους ανέργους. Δε θα εξομαλύνει τη ζούγκλα που επικρατεί στην αγορά εργασίας. Το θέμα δεν είναι τι θα γίνει στις 15 Ιουνίου. Το θέμα είναι ποια θα είναι η στάση του δικαίως αγανακτισμένου ελληνικού λαού στις επόμενες εκλογές όποτε και αν διεξαχθούν. Θα αρνηθούν όλα τα κατεστημένα κόμματα; Θα δημιουργηθεί ένας νέος πολιτικός σχηματισμός που θα υπερβάινει τις υφιστάμενες ιδεολογίες και τις κομματικές αγκυλώσεις και θα έχει μόνο σκοπό τη σωτηρία της Ελλάδας και την επιστροφή της στο δρόμο της ανάπτυξης με ριζικές μεταρρυθμίσεις στην οικονομία και στην παραγωγη; Στο πολιτικό σύστημα που αποσαρθρώνεται, έχουμε εναλλακτική πρόταση;  Αυτά θα έλεγα εγώ, αν ζητούσα το λόγο. Και θα έκλεινα με ένα απόσπασμα από το Τενεκεδένιο Ταμπούρλο του Gunter Grass:

Δεν υπάρχει ευκαιριακός αντάρτης, ή είσαι πάντα και διαρκώς αντάρτης ή δεν είσαι- οι αντάρτες επαναφέρουν στην εξουσία ανατραπείσες κυβερνήσεις και ανατρέπουν κυβερνήσεις που μόλις πήραν την εξουσία με τη βοήθεια ανταρτών (...) Από όλους τους αφιερωμένους στην πολιτική ανθρώπους περισσότερο προικισμένοι με καλλιτεχνικό τάλαντο είναι οι αμετανόητοι αντάρτες, γιατί απορρίπτουν αμέσως ό,τι μόλις δημιούργησαν. pepOFF