pepON Το Δέντρο της Ζωής ήταν μια ταινία που ανυπομονούσα να δω. Κυρίως γιατί έπαιζε ο αγαπημένος μου ηθοποιός, ο Sean Penn. Αλλά και γιατί κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες.
Δεν πήγα την πρώτη εβδομάδα που βγήκε στις αίθουσες. Περίμενα. Να ακούσω και να διαβάσω κριτικές και εντυπώσεις. Οι κριτικοί μοιρασμένοι αλλά και το κοινό μοιρασμένο. Ο Σταύρος Θεοδωράκης έγραψε στο protagon ότι έφυγε στο διάλειμμα. Με ιντρίγκαρε περισσότερο να το δω. Μετά έσκασαν οι πολιτικές εξελίξεις και κάποια οικογενειακά-οικονομικά προβλήματα που δε μου άφηναν χρόνο και διάθεση.
Χθες αποφάσισα να το δω. Στο Σινέ Παράδεισος στον Κορυδαλλό, ένα από τα ωραιότερα θερινά σινεμά της Αθήνας. Κόσμος αρκετός και όλων των ηλικιών. Άλλοι κάπως υποψιασμένοι, άλλοι με την ιδέα ότι θα δουν ταινία για ποπ κορν και μπύρα. Η δεύτερη κατηγορία (που ήταν και η πλειονότητα) απογοητεύτηκε οικτρά. 5 άτομα σηκώθηκαν και έφυγαν στα πρώτα 20 λεπτά. Άλλα 10 στο διάλειμμα. Εγώ, από θέση, δεν εγκαταλείπω ποτέ βιβλίο, ταινία ή θεατρική παράσταση ακόμα κι αν δεν μου αρέσει (και η συγκεκριμένη δε μου άρεσε) γιατί θέλω να δω που το πάει ο συγγραφέας και τι θέλει να πει.
Το Δέντρο της Ζωής είναι μια ταινία ή του ύψους ή του βάθους. Μπορεί να σε συνεπάρει, μπορεί να σε ρίξει ή να σε σηκώσει. Σε καμία περίπτωση δε σε αφήνει αδιάφορο. Θα προειδοποιήσω όσους πάνε να τη δουν: Η ταινία δεν έχει δράση (ούτε καν δραματουργική) και οι πρωταγωνιστές δε μιλούν πολύ. Το Δέντρο της Ζωής είναι ένα φιλμικό ταξίδι στη συνομιλία του ανθρώπου με το Θεό, στην κατανόηση της απώλειας, στη γέννηση, τη ζωή και το θάνατο. Από σκηνοθεσία και φωτογραφία σκίζει. Ο Terrence Malick είναι μάστορας στη σκηνοθεσία και δίνει εικόνες απίστευτης ομορφιάς επενδεδυμένες μουσικά με υπέροχα κλασικά κομμάτια και πρωτότυπη μουσική από τον Alexandre Desplat. Οι εθισμένοι στα σκυλάδικα θα βαρεθείτε σίγουρα. Εγώ που τα ακούω όλα το ευχαριστήθηκα.
Και πάμε στο σενάριο και τι ήθελε να πει. Η ιστορία στρέφεται γύρω από μια Αμερικανική οικογένεια που χάνει το ένα από τα τρια παιδιά της. Τα μέλη της μιλούν στο Θεό. Συνέχεια. Υπομένουν δυστυχίες, απώλειες, αποτυχίες σαν τον Ιωβ. Μπροστά και πίσω στο χρόνο. Κάπου στη μέση της ταινίας η εικόνα αλλάζει, με όχημα την κραυγή της μάνας (που την υποδύεται υποδειγματικά η Jessica Chastain, η καλύτερη ερμηνεία στην ταινία) "Που βρισκόσουν Θεέ μου όταν έχασα το γιό μου; Γιατί Θεέ μου δε βλέπεις ότι υποφέρουμε;", ο Mallick δίνει τη δική του φιλμική απεικόνιση της δημιουργίας του κόσμου που καταλήγει στη γέννηση ενός μωρού. Όλο το ζωικό και φυτικό βασίλειο περνά από την οθόνη, σε σημείο που αναρωτιέσαι αν βλέπεις δράμα ή ντοκιμαντέρ στο Discovery Channel. Μετά η ζωή της οικογένειας κυλά...δε λέω περισσότερα.
Αυτό το διαρκές αλισβερίσι με το Θεό συνεχίζεται καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας, κάτι που εμένα με ενόχλησε γιατί είμαι και άθεος. Το έργο είναι κομματάκι βαρύ, θέλει ηρεμία, δεν ενδείκνυται για χαλάρωση, το σκέπτεσαι συνέχεια όταν βγεις από την αίθουσα. Το σενάριο είναι πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμένοι, έχει μηνύματα αλλά κάτι δε μου κόλλαγε σε αυτή την ταινία και ακόμα προσπαθώ να το βρω γράφοντας αυτές τις γραμμές.
Με άριστα το 10 του βάζω 3 για την υπέροχη φωτογραφία και την ερμηνεία της Jessica Chastain. pepOFF
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου